Μήτε
σὲ ἀπέκτησα, μήτε θὰ σὲ ἀποκτήσω
ποτέ,
θαρρῶ. Μερικὰ λόγια, ἕνα πλησίασμα
ὅπως
στὸ μπὰρ προχθές, καὶ τίποτε ἄλλο.
Εἶναι,
δὲν λέγω, λύπη. Ἀλλὰ ἐμεῖς τῆς Τέχνης
κάποτε
μ’ ἔντασι τοῦ νοῦ, καὶ βέβαια μόνο
γιὰ
λίγην ὥρα, δημιουργοῦμεν ἡδονὴν
ἡ
ὁποία σχεδὸν σὰν ὑλικὴ φαντάζει.
Ἔτσι
στὸ μπὰρ προχθές – βοηθῶντας κιόλας
πολὺ
ὁ εὐσπλαχνικὸς ἀλκολισμός –
εἶχα
μισὴ ὥρα τέλεια ἐρωτική.
Καὶ
τὸ κατάλαβες μὲ φαίνεται,
κ’
ἔμεινες κάτι περισσότερον ἐπίτηδες.
Ἦταν
πολλὴ ἀνάγκη αὐτό. Γιατὶ
μ’
ὅλην τὴν φαντασία, καὶ μὲ τὸ μάγο οἰνόπνευμα,
χρειάζονταν
νὰ βλέπω καὶ τὰ χείλη σου,
χρειάζονταν
νἆναι τὸ σῶμα σου κοντά.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Πίνακας: Soda Fountain - William
James Glackens
