Μνήμη,
ποὺ μὲ βαραίνεις σὰ σταυρὸς
καὶ
μπρὸς στὸ φῶς τὰ βλέφαρά μου κλείνεις,
πέρασε
τῆς ἀγάπης ὁ καιρός…
Εἶναι
ὁ καιρὸς τῆς μοναχῆς γαλήνης!
Μιὰ
δέσμη εἰκόνες μέσα μου κρατεῖς
στὴ
γαλανή σου κι εὔθραστη ἀνθοστήλη,
μὰ
οὔτε σταγόνα πιὰ ὁ μικρὸς ποιητὴς
γι’
αὐτὴν δὲν ἔχει στὰ πικρά του χείλη.
Σὰν
ὀρφανὰ παιδιά, σ’ ἀλλοδαπῆς
φυγῆς
τὰ ἐρειπωμένα μονοπάτια,
χάθηκαν,
μέσα στ’ ἄλση τῆς σιωπῆς,
οἱ
ἔρωτες μὲ τὰ παιδιακίσια μάτια.
Τά’
συρε ἡ μοναξιὰ νὰ πλανηθοῦν
σὲ
ἀναιμικὲς φιλύρες ἀπὸ κάτου·
κι
ἔγειραν τρυφερά, νὰ κοιμηθοῦν
στὰ
μαρμαρένια λίκνα τοῦ θανάτου.
Δὲν
ὠφελεῖ ὁ ρυθμός, δὲν ὠφελεῖ
τῆς
Μουσικῆς ἡ ἁβρὴ συνομιλία!
Μνήμη,
θὰ μένεις πάντα σιωπηλή,
σὰν
τὶς φωνὲς ποὺ κρύβουν τὰ βιβλία…
Τί
κι ἂν μὲ τὶς γαλάζιες σου ἀντηλιὲς
μακραίνεις
τὸν ὁρίζοντα τῆς νιότης;
Μέσα
μου ξεφυλλοῦν τριανταφυλλιὲς
κι
ἡ δύση ἰχνογραφεῖ τὸν οὐρανό της.
ΓΙΑΝΝΗΣ
ΑΗΔΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πίνακας: In the forest of Arden – John Collier
